علاج درد مشتاقان طبیب عـام نشناسد

مگر لیلی کند درمان غم مجنون شیدا را

***   ***   ***   ***   ***   ***

خاکستر وجود مرا گر دهی به باد

از اشــتیـاق رو بـه ره کــربـلا کند

***   ***   ***   ***   ***   ***

 دیشب عرق شرم تـو آتش به دلم زد

 پــــــروانه ندیـدیــم که از آب بسـوزد

***   ***   ***   ***   ***   ***

 باکـم ز  ننگ نیست که مستـم گرفته اند

 داغم از این که شیشه ز دستم گرفته اند

***   ***   ***   ***   ***   ***

 بـــــرادرانـه بیـــــــا قسمتی کنیـم رقیـب

جهان و هرچه در او هست از تـو  یار از من

 ***   ***   ***   ***   ***   ***

گیرد به قرض هرچه ز هر کس نمی دهد

دشــنام اگـــر دهند به او پس نمی دهد

 ***   ***   ***   ***   ***   ***

 قـدر یــــاران قـدیمـی را بـدان ای نازنیـن

 فرش های کهنه را مردم گرانتر می خرند

***   ***   ***   ***   ***   ***

روزه دارم منـو افـطارم از آن لعل،لب است

آری افطار رطب در رمضان،مستحب است

 ***   ***   ***   ***   ***   ***

 به خــانـه اش روم و این کنـم بــهانه خویش

 که مست بودم و کردم خیال خانه ی خویش

 ***   ***   ***   ***   ***   ***

 خمیــازه کشیدیم به جـای قـدح می

ویـران شود آن شهر که میخانه ندارد

***   ***   ***   ***   ***   ***

 یک سبزه بی نمک نبود  در تمام هند

گـــویا کـه هند را بـا نمـک آب داده اند

***   ***   ***   ***   ***   ***

سـحر آمـدم به کـویت به شکار رفته بودی

تو که سگ نبرده بودی به چکار رفته بودی

***   ***   ***   ***   ***   ***

خط فرنگی،خـال هندی،لب بدخشانی بود

ترک مـا چیـزی که کـم دارد مسلمانی بود

***   ***   ***   ***   ***   ***

 در چشـم دیگــران منشین کنار من

مـا را در این مقایسه بی آبــرو  نکن

 ***   ***   ***   ***   ***   ***

بس که بد می گذرد زندگی اهل جهان

 مردم از عمر چـو سالی گذرد عید کنند

***   ***   ***   ***   ***   ***

همه آباد نشــینـان ز خـرابی ترسند

من خرابت شدم و دم به دم آباد ترم

***   ***   ***   ***   ***   ***

عاشقم گر نیستی لطفی بکن نفرت بورز

بی تفـاوت بودنت هـر لحظه آبم می کند

***   ***   ***   ***   ***   ***

دوسـتان از بس که در آزردنــم کـوشیده اند

در حضور سایه بی شمشیر نتوانم نشست

***   ***   ***   ***   ***   ***

تبـــر به دوش دنبـال خویش می گردم

 که بشکنم مگـر این لات بی سرو پا را

***   ***   ***   ***   ***   ***

 تـو عهد کردی که کشانی به خـون مـرا

من جهد کرده ام که به عهدت وفـا کنی

 ***   ***   ***   ***   ***   ***

سـاقیا بر سر جـان بـار گـران است تنم

باده ده باز رهـان یک نفس از خویشتنم

***   ***   ***   ***   ***   ***

 روز  وداع من کســی تنــــگ دلـــی نـکـــرد

بس که به دوستی تو با همه شهر دشمنم

 ***   ***   ***   ***   ***   ***

 من آن گلبــرگ مغـرورم که میمیرم ز بی آبی

ولی با خفت و خـواری پی شبنـم نمی گردم

 ***   ***   ***   ***   ***   ***

از راه گـوش باده خـوری کس ندیده است

نام تـو را که می شنـوم مست می شوم

***   ***   ***   ***   ***   ***

 در دم مـردن مـرا بر زندگـی افسوس نیست

 حیف دامانت که از دستم  رهـا خواهد شدن

***   ***   ***   ***   ***   ***

هر کجا کوچ دهـد دست طبیعت مـا را

این دل ماست که پیوسته ز تو یاد کند

 ***   ***   ***   ***   ***   *** 

اگر احساس به خـاموشی مطلق بـرود

باز هم عاطفه ای هست میـان من و تو

 ***   ***   ***   ***   ***   ***

من از رویـیــــدن خـاشـاک بـر دیــــــوار دانستم

که نا کس کس نمی گردد از این بالا نشینی ها

***   ***   ***   ***   ***   ***

ما را ز شب وصل چه حاصل که تو از ناز

 تا باز کنی بنـد قبــــا  صبــح دمیدست

 ***   ***   ***   ***   ***   ***

طوفان نوح زنده شد از اشک چشم من

با آنکـه در غمت به مــدارا گــــریـستـم

***   ***   ***   ***   ***   ***

گر نمک باعث شوریست خدایا چه عجب

یار من اینهمه دارد نمـک و شیرین است

 ***   ***   ***   ***   ***   ***

در کـاخ مجلل خبــــری جـــز انـدوه مجـو

که سعادت همه در کلبه درویشان است

***   ***   ***   ***   ***   ***

سوختیم و جوهر ما بر کسی ظاهر نشد

چون چراغان شب مهتاب بی جا سوختیم

 ***   ***   ***   ***   ***   ***

نیست در کس کَـرم و وقت طرب می گذرد

چاره آن است که سجاده به می بفروشیم

***   ***   ***   ***   ***   ***

 آنقدر نام تـو را بر لب  خـود زمـزمه کردم

لب من سوخت ولی نام تـو را تـوبه نکرد

 ***   ***   ***   ***   ***   ***

اگر خواهی که گل بینی رخ خود را تماشا کن

و گر میل خـــزان داری نگاهی جــانب مــا کن

***   ***   ***   ***   ***   ***

دفتـــری گـر بنـویسند ز خـوبان جهان

تو به سر دفتـر خوبان جهان فهرستی

  ***   ***   ***   ***   ***   ***

خاک سیه مباش که کس برنگیردت

آیینه شو که خدمت آن ماهـرو کنی

***   ***   ***   ***   ***   ***

روزگاری شد و کس مرد ره عشق ندید

حالیا چشم جهانی نگـران من و توست

 ***   ***   ***   ***   ***   ***

چشمت که به خونریزی عشاق سری داشت

می کشت یکـی را و نظــر بـر دگــری داشت 

***   ***   ***   ***   ***   ***

 اگر مردن سزای عاشقان است

بـرای مردنـم هر شب دعـا کن

 ***   ***   ***   ***   ***   ***

بوی گیسوی تـو را نیمه شب آورد نسیم

زنـده شد در دل من یــاد رفیـقــان قدیم

 ***   ***   ***   ***   ***   ***

 غلط است هر آنکه گوید دل به دل راه دارد

دل من ز غصه خـون شد دل تـو خبـر ندارد

 ***   ***   ***   ***   ***   *** 

بر لبم کس خنده ای هرگز مدید الا مگر

در میان گریه بـر احـوال خـود خندیده ام

  ***   ***   ***   ***   ***   ***

گـر به بالینـم نیــامـد بر مـــزار آمد مرا

جانسپاری در رهش آخر به کار آمد مرا

  ***   ***   ***   ***   ***   ***

بگذشت یــار از من و از  پی نرفتمش

  ***   ***   ***   ***   ***   ***

 شاعر نیم و شـعر ندانـم که چه باشد

من مرثیـه سـاز دل دیـوانه ی خویشم

  ***   ***   ***   ***   ***   ***

دوستت دارم و دانم که تـویی دشمن جانم

از چه با دشمن جانم شده ام دوست ندانم

  ***   ***   ***   ***   ***   ***

یاد باد آنکه مــــرا  یـــار عزیـــزت خواندی

یاد ایـن یــار عــزیــــز کهن از یــاد مبــــر

  ***   ***   ***   ***   ***   ***

یکسال را به خاطـر یک ماه زنده ایم

دنیـــای مـا بدون محــرم نمی شود